عید قربان، عید آراستن خویش به زیور بندگی است

وقتی ابراهیم(ع) دست از نور دیده اش کشید تا بندگی خویش برآستان حضرت حق را به اثبات رساند چشم بر میل فرزند دوستی بست. راه بر نفس خویش که او را به محبت فرزند سوق می داد بست تا روحش وسعتی یابد به اندازه پذیرش مهر یزدان.

اگر دست از نفس اماره شستی، چشم بر لذات پست دنیا بستی و یک دل و یک چشم بر آستان حق نظر کردی او نیز آغوش پر رحمت خویش را برای پذیرفتن تو می گشاید.

به دنبال دنیا دویدن، در غوغا وهیاهوی این عروس هزار داماد گرفتار آمدن چه به تو خواهد داد جز خستگی و خسران؟

ابراهیم(ع) سنگ بر ابلیس نفس کوبید تا حاجیان با رمی جمره در مشعر سنگ کوبیدن بر سر نفس دنیا طلب را تمرین کنند.

حاجی اگر گرد مکعب آجری بگردد که هیچ، اما اگر چشم جان بگشاید و صاحب خانه را ببیند دیگر رغبتی به دنیایی که در چشم مولا علی (ع) از آب دماغ بز بی ارزش تر است نخواهد داشت.

حاجی ! قربانی کردن بهانه است تا تو تمرین کنی قربانی کردن خواسته نفس را در برابر امر پروردگار.

عید قربان عید بندگی کردن و به زیور بندگی آراسته شدن است. باشد که در هر گوشه دنیا که هستی جزو حاجیان باشی!